Gönül Gişesi

Arkadaşlar mailime gelen bir hikayeyi sizinle paylaşmak istedim beni çok etkiledi yorumlarınızı bekliyorum…
Rivayete göre, Osmanlýnýn son dönemlerinde, Anadolunun ücra bir köyünde yaþamýþ. Severek evlenmiþ. Mutlu olmak istemekte, geleceðe ümitle bakmaktadýr. Topraklarý verimsizdir köyünün, bu yüzden erkekler, iþ için uzak beldelere giderler. Bu gelinin efendisi de gider bir gün. Gider gitmesine ya, bir türlü dönmez geriye.

Kadýn, akýl almaz bir sabýrla, hasretle, ümitle bekler, bekler, bekler. Kimselere söyleyemez derdini, acýsýný içine gömer. Dindardýr, iffetlidir, namusunu canýndan aziz bilir. Yalnýz baþýna yaþar, çalýþýr, eþinin yolunu gözler. Aradan beş yıl, on yıl, yirmi yıl geçer.

Yirmi beþinci yýl dolarken bazý askerler gelirler köye, kadýný bulurlar. Yanlarýnda getirdikleri mektubu verir, “Bunu sana efendin gönderdi. iþleri sebebiyle kendisi gelemedi. Biz, seni ona götürmekle vazifeliyiz,” derler.

Kadýn, mektubu okur… Osmanlýya asker olmuþtur kocasý, seneler ilerledikçe rütbesi yükselmiþtir. Þimdi Mýsýr eyaletinde “paþa”dýr. Yýllar önce bir çeþme baþýnda gözü yaþlý býrakýp gittiði hanýmýný yanýna almak istemektedir. Onu konaklarda yaþatacak, mutlu edecektir.

Kadýn, mektubun arkasýna kýsa bir þiir yazar, askerlere verir. “Bunu götürün, sahibine verin,” der. Sonra, kesin bir dille son sözünü söyler: “Ben, gelmiyorum!”

iþte þiiri:

“Derin derelerin serin kölesi,

Kırıldı gönlümün billur þiþesi,

Duydum ki olmuşsun Mısır paşası,

Vaktinde gelmedin şimdi neyleyim!”