Yapılanlar ve yapılmayanlar

25 Aralık 2010 kerime küçük 0 yorum Kerime KÜÇÜK, Yalnızlık

Saymak istemiyorum yapılamayanları, hele de yapmayanları. Ne kadar birikirse yapılamayanlar listesi o kadar çok oluyor bana verdiği acı. Suyu çekiyorum suyum çekiliyor derinlerde. Karanlıklarda kalıyorum aydınlıkların tüm ihtişamına inat. Gündüzler kahve molası kadar hızlı geçiyor akşamlar yorgun, geceler ise uykusuz.

Öğretmenler odası, yalnızlığın üstü örtülü bir şekilde ortaya çıkmaya çalıştığı meydan.

Çok uzun zamandır yazıya hasret yüreğimi avuçlarımın içine alıp sessizliği çağırıyorum yanıma, yamacıma. Oturmuyor sessizlik, ne kadar davet etsem de… Gitmek için acele ediyor benden uzaklara. Gitmesini istemiyorum gitmesinden korkuyorum sessizlikle gelen huzurun.

Ben kavga ederken beni terk eden sevgilimle, sevdiğimle aniden biri giriyor odaya. Bir bana bakıyor bir yaptıklarıma. Anlamıyor anlamadıkça artıyor bakışlarındaki endişe ve panik.

Yapacaklarım dizilmişler sıraya beni bekliyorlar. Yoklama yapıyorum hepsi tam tamına yerinde duruyor hiç eksik yok yapılacaklar listesindekilerde.

Bu yazımızı okuyan 822. takipçimizsiniz.

kerime küçük

Hayat hikâyem… Ben Konya’nın Beyşehir ilçesinin küçük bir kasabasında doğdum. Yedi kardeşten beşincisiyim ve ilme âşık tek çocuğum ailemde. Daha çocukluğumda bir tercih yapmak zorunda kaldım ya ilim ya ailem adına… Benim tercihim ilim adına oldu. Şimdi bazen pişman da olmuyor değilim bildiklerimden bir şeyler yapamadığım hayatıma uygulayamadığım, bilinenle yapılan arasında uçurumlar oluşmaya başladığı zaman, küçücük kasabamda hiçbir şeyden habersiz yaşamak acaba daha mı akıllıca bir iş olurdu diye düşündüğüm zamanlar da olmuyor değil… Bazen hasretlik de çok koyuyor… Bir garip gurbetlik yıllarca çektiğim yurt köşelerinde anamın dizinin dibinden uzak geçirilmiş ondört yıl… İşte bir garip gurbetlik… İlkokulu başarıyla bitirdim… Daha ilkokula gitmeden öğretmencilik oyunu oynadım okul bahçesinde… Daha çocukken hayran oldum bu mesleğe ve daha çocukken başladım kitap okumaya… Sınıfımın kitaplığında okumadığım kitap kalmamıştı ilkokul yıllarımda… Kemalettin Tuğcu en çok okuduğum yazardı bir de… Ve ilk defa Çalıkuşu’nu ilkokul 4 e giderken okumuştum sanırım… İlkokul dörtte babamızın kanserden vefatı üzerine anacağım benim hep doktor olmamı istedi… Babamın kanser olduğunu bile bile ameliyat eden doktorlara inat… Hastane köşelerinde yardıma muhtaç insanlara, bir gülümsemeye hasret kalanlara faydam olur düşüncesiyle hayallerinde kızı kerimesi doktor olmalıydı… Ama olmadı isyan bayraklarımı ilk defa evden ayrılmakla çekmiştim zaten… İkinci isyan bayrağımı ise orta 2 de verdiğim bir kararla ilahiyat okuma kararıyla çektim ve ben anamın hayallerine umuduna inat doktor olmadım olamadım… Ben ilahiyat hayranıydım… Gönül doktoru olmalıydım… Kalplere şifa olmalıydım. İnsan bedenen bir defa ölürdü ama ruhen imanen öldüğü zaman o ölünün hali bin beterdi…Ben kalp hastalarına deva olacaktım ben ilahiyatlı olacaktım…. Ve yıllar süren gurbetlik ve Marmara ilahiyat… Yeniden doğuş bir garip yaşam… Ölümle burun buruna geçirilen 2 yıl ve Rabbimin dünyadan nasibimi kesmediğini öğreniş ve sonrada yeniden sarılmak bir şeylere… Ve mezuniyet…

Genç Yolcu

Yapılanlar ve yapılmayanlar

kerime küçük

Bir yanıt yazın

kerime küçük

Bunları da sevebilirsiniz

Bir yanıt yazın