Paylaşmak

Yalnızlık konusunu tartışırken, arkadaşımdan bir ileti aldım. Yalnızlığın ardından iyi geleceği düşüncesiyle, dostluğu tanımlayan ve de yalnızlığın ilacı olan bu iletiyi sizlerle paylaşmak istedim. Olduğu gibi aktarıyorum. “Dostluk Dost,  dostun sözlerinden değil, gözlerinden anlamalı susuzluğunu, açlığını-tokluğunu, varlığını-yokluğunu, derdini-sevincini… Dost, dostun acı sözüne alınmamalı ‘gülün dikeni’ misali, kanatsa bile yüreğini, senin iyiliğin için olduğunu bilmelisin.
Unutma dost acı da söyler…
Dost, dostun zamanına bakmamalı, dost dostun kapısını gecenin üçünde de sabahın beşinde de çalabilmeli. Buyrun diyebilmeli ‘Hayırdır bu saatte’ gibi cümleler kulanmamalı, anlamalı halinden, okumalı yüreğini derinden…
Dost, dostu sevmeli, seni seviyorum diyebilmeli. Deliliğini, şakasını, iyiliğini, kahrini, ağlayışını, gülüşünü sevmeli. Ayrı geçen saatlerde özlemeli yürekten…
Dost, dosta açık olmalı, konuşmalı sevdayı, aşkı, günahı, sevabı, güzeli, çirkini, hayatı paylaşmalı yorulmadan sıkılmadan…
Dost, dostlla paylaşmalı. Açılabilmeli sana, sen de ona, cümleleri sansür koymadan kurabilmeli. Anlatmalı derdini, sevincini, günahını, sevabını, şiirini, türküsünü sormadan sıkılmadan. Üzüntüler sevinçler paylaşılmalı beraberce. Unutma ki sevgiler paylaşıldıkca büyür, acılar paylaşıldıkca azalır…
Dost, dostun yanında olmalı, haklı ya da haksız olduğunda, iyi ya da hasta olduğunda, bollukta da darlıkta da yanı başında olduğunu bilmeli…
Dost dostun sırdaşı, arkadaşı, kardeşi olmalı…
Hani diyorum ki insanın böyle dostu olmalı hayatı doya doya… yaşamalı hayatı doya doya…
Dost, dostun dostu olmalı… dostu olmalı… evet evet olmalı…”