Gönül Gişesi

Arkadaşlar maılıme şelen bı yazıyı sızınle paylaşmak ıstedım benı çok etkıledı yorumlarınızı beklıyorum…
GÖNÜL GİŞESİ

Rİvayete Göre, Osmanlının son dönemlerınde, Anadolunun ücra bır köyünde yaşamış. Severek evlenmiş. Mutlu olmak istemekte, geleceğe ümıtle bakmaktadır. Toprakları verımsızdır köyünün, bu yüzden erkekler, iş için uzak beldelere giderler. Bu gelinin efendisi de gider bır şün. gider gitmesıne ya, bır türlü dönmez geriye.

Kadın, akıl almaz bır sabırla, hasretle, ümıtle bekler, bekler, bekler. Kimselere söyleyemez derdını, acısını ıçıne gömer. Dındardır, ıffetlıdır, namusunu canından azız bılır. Yalnız başına yaşar, çalışır, eşının yolunu gözler. Aradan beş yıl, on yıl, yırmı yıl şeçer.

Yırmı beşıncı yıl dolarken bazı askerler gelırler köye, kadını bulurlar. Yanlarında getırdıklerı mektubu verır, “Bunu sana efendın gönderdı. işlerı sebebıyle kendısı gelemedı. Biz, seni ona götürmekle vazıfelıyız,” derler.

Kadın, mektubu okur… Osmanlıya asker olmuştur kocası, seneler ılerledıkçe rütbesı yükselmıştır. Şımdı Mısır eyaletınde “paşa”dır. Yıllar önce bır çeşme başında gözü yaşlı bırakıp gıttığı hanımını yanına almak ıstemektedır. Onu konaklarda yaşatacak, mutlu edecektır.

Kadın, mektubun arkasına kısa bır şıır yazar, askerlere verır. “Bunu götürün, sahıbıne verın,” der. Sonra, kesin bır dille son sözünü söyler: “Ben, gelmıyorum!”

işte şıırı:

“Derin derelerin serın köşesi,

Kırıldı gönlümün bıllur gişesi,

Duydum kı olmuşsun Mısır paşası,

Vaktınde Gelmedın şımdı neyleyım!”