Aşıktan Maşuk’a…

Tarifi olmayan bir kavramı yaşamak,yine tarif edilemeyecek bir sevgiliye olan sevgiyi haykırmaktır bu satırların anlamı. Ne tuhaf değil mi? Seviyorsun,hem de cânı gönülden ama sevdiğine söyleyemiyorsun bunu. Neden ? lâl mı oldu dilim ,ağma mı oldu gözüm, çarpmaz mı oldu yüreğim? Hayır bunlar değildir sebep. Göz görüyor ,dil konuşuyor,yürek her daim çarpıyor ;ancak bu, aşk ya hani ,hani tarifi mümkün değildir ya onun.İşte bu sebepten normal bir söylem olmamalıydı bunu yâre bildirmek.

Hani yâr deyince kalem elden düşmeli diyor ya şair, işte öyle bir şey olmalıydı. Bu sebepten yazılır bu yazı.Yâr görünce anlasın ve düşünsün, bu kelimelerin bu yazıya kolay bir şekilde aktarılmadığını, yüreğimdeki mürekkep tükenene kadar yâr,yâreni olmak istediğimi anlayana kadar devam eder bu hal ifadesi. Hepsi bu mu maşuk seni anlayınca dinecek mi acın ,mutluluk gelecek mi o zaman derseniz işte acının başladığı, yeşillikleri çöle çeviren ,düşünmemeyi düşündüren sorudur bu aslında.

Maşuk’a kavuşmak dindirmez bu yarayı ;zira yürek denen o varlık durmaz yazının kâğıtta durduğu gibi ,tatmin olmaz yare kavuşmayla .O her daim sevmeyi ;ama aynı zamanda kavuşamadan sevgiliye acı çekmeyi seviyor. Yani sevgilinin güzelliği değildir onu aşık eden ,onu karanlık gecelerde uykusuz bırakan,soğuk caddelerde binlerce insanın içinde yalnız bırakan şey sevgilinin maddi görünümü değil onu sevmeye iten şey sevgiliyi sevme duygusudur.

(Taha Celal)