Bir insan yüzünün değişime uğramasıyla başlar korkular. Ürkütür ve iliklerinizde hissedersiniz soğuğu..Susup bakakalır çığlık atan gözler ve dil kelamsız kalır hastalık karşısında. Bir bavul dolusu cümlelerim var; yarabandı tutmayacak kadar derin cümlelerim. Nabız yükselir renksiz suretin karşısında ama ben kitlenip kalırım gözbebeklerinde. Şimdi senin adın hastalık ve doktorum tedavisiz olduğunu söylerken güçlük çekiyor ezilen duygularımın karşısında.T anımadığım bir el yardım etmek istiyor güçsüz ruhuma ben büyük gururumu elime alıp, yardım dalımı kırıyorum şüphesiz.Cümlelerimin devrikliği incinen ruhumun simgeleri sanki; rahatsızlık duymuyorum bu durum karşısında.Hadi git diyorum zihnimin ücralarında dolaşan düşüncelerime.
Git komutuma yanıt vermeyen hislerimle.Sonra hücrelerimden yükselen haykırışlar duyuyorum…Sen, sen, sen!Zaman geçiyor üstümden, akrep yelkovanı kovalarken ben kavgalarına dahil olamıyorum.Sadece sessizce izlemeyi tercih ediyorum.Bu durum bazen hüzünlendiriyor bazen de güldürüyor aciz ruhumu.Damarlarımda dolaşanın kan değilde sen olduğunu bilmek çıldırtıyor.Acının getirdiği gaddarlık sarıyor bedenimi ki ben bu duruma kayıtsız kalıyorum.Gecede kokan sessizliği yaşamAktan zevk duyuyorum.Anıyorum bazen de umursamıyorum!Sözcüklerimin tükendiğini farkediyorum, bitiyorum…
YÜKSELEN ERDAL
çok başarılı bir deneme olmuş gerçekten edebi akıp sürükleyen, çok etkilendim gerçekten, Dün geçti, yarın geleceği belli değil. … “En kritik an, şu andır ve her an yanı başımızdadır.”, …. Sevgi sadece anı yaşar. …..
Evet bende yazıyı okudum gerçekten çok güzel emegi geçen arkadaşların ellerine saglık.Dün tarihti bugün yaşadıgın için mucize o zaman ANI YAŞA YANİ CARPEDİEM…